Plakaty olimpijskie są dokumentami, w których możemy odszyfrować społeczno-polityczny klimat minionych czasów. Zapowiadają i promują każde kolejne światowe święto sportu. Nie tylko informują, ale także podkreślają więzy łączące sport z kulturą. Tradycją stało się, że po każdych igrzyskach prezydent Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego wybiera jeden plakat, który staje się ich utrwalonym wizerunkiem.
Nowożytne igrzyska olimpijskie rozwijają się ramię w ramię z rozwojem technik obrazowania. Zanim pojawił się offset i grafika komputerowa, plakaty przygotowywane były jako wielobarwne litografie. Były okresy fascynacji fotografią, fotomontażem, techniką collage, nowej figuracji i czas szukania oszczędnego w formie skrótu.
Najwcześniejsze formy graficzne towarzyszące igrzyskom to okładki programów i raportów. Pierwszy celowo  zaprojektowany dla ich promocji plakat pojawił się w 1912 r., aby promować igrzyska w Sztokholmie.  W niektórych krajach jego rozpowszechnianie zostało jednak zabronione, ze względu na nagą postać w pierwszym planie. Wyrażano także dezaprobatę dla dominacji szwedzkiej flagi.
Znak pięciu kół olimpijskich, zaprojektowany przez  barona Pierre’a de Coubertin –  pomysłodawcę nowożytnych igrzysk olimpijskich – został włączony w kompozycję plakatu po raz pierwszy przy okazji Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Lake Placid w 1932 r. Plakat został zaprojektowany przez grafika Witolda Gordona absolwenta Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, który ostatecznie zamieszkał w Stanach Zjednoczonych.
Od połowy XX wieku zaczęto odchodzić od klasycznych motywów. Przez długi czas igrzyska rozgrywane były w Europie i Ameryce Północnej – sposób obrazowania związany był z kulturą wywodzącą się z Europy. Gdy organizacja została skierowana także do Azji, Oceanii i Ameryki Południowej, pojawiły się nowe wpływy artystyczne .
Od lat 60-tych gospodarze kolejnych igrzysk zaczęli wydawać rozbudowane serie plakatów. Organizowano specjalne konkursy lub zapraszano wybranych artystów do przygotowania własnych projektów. Wśród autorów takich plakatów byli m.in.: David Hockney, Andy Warhol, Robert Rauschenberg, czy Roy Lichtenstein.
Przez dekady zmieniał się sposób prezentacji ludzkiego ciała. Na najdawniejszych plakatach pokazywano klasyczny ideał atletycznej sylwetki. Fotografia dawała poczucie sportowego poszukiwania perfekcji. Na najnowszych plakatach sylwetka ludzka często sprowadzana jest do uproszczonej, symbolicznej formy. Dodatkowo powszechny dostęp do informacji wykluczył potrzebę zawierania wielu treści – pozostało minimum słów, obrazy, symbole. Wzory stały się bardziej abstrakcyjne i uproszczone, a gama kolorów na poszczególnych plakatach zredukowana.